Przedstawiam scenariusz uroczystości, który jest połączeniem ceremoniału szkolnego z programem artystycznym zaprezentowanym przez uczniów klas szóstych. Mają oni okazję wykazać się swoim talentem recytatorskim oraz muzykalnością.
Nie zapomnisz tego smaku szkolnych lat – scenariusz pożegnania uczniów klas szóstych
Uroczystość rozpoczyna „Polonez B – dur” F. Chopina zagrany przez uczennicę kl. szóstej na pianinie.
Konferansjer I: Trudno uwierzyć, że dzisiejsze spotkanie jest ostatnią uroczystością wspólnie przeżywaną w murach tej szkoły. Chcielibyśmy, aby pozostawiła ona trwały ślad w naszej pamięci. Recytator I: Ile razem dróg przebytych? Ile ścieżek przedeptanych? Ile deszczów, ile śniegów wiszących nad latarniami? Recytator II: Ile listów, ile rozstań, ciężkich godzin w miastach wielu? I znów upór, żeby powstać i znów iść i dojść do celu. Recytator III: Ile w trudzie nieustannym wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń? Ile chlebów rozkrajanych? Pocałunków? Schodów? Książek? Recytator IV: Jesteśmy w pół drogi. Droga pędzi z nami bez wytchnienia. Chciałbym i mój ślad na drogach ocalić od zapomnienia. Konferansjer II: Strofy wiersza Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego wprowadziły nas w refleksyjny, pełen zadumy nastrój. Czas jednak rozpocząć właściwą ceremonię. Konferansjer I: Prosimy wszystkich o powstanie z miejsc. Baczność! Sztandar Szkoły Podstawowej nr 1 imienia Marszałka Józefa Piłsudskiego wprowadzić! Do hymnu! Obecni na sali śpiewają hymn państwowy. Proszę teraz absolwentów klas szóstych o wystąpienie do ślubowania. Do ślubowania! Konferansjer II: Ślubujemy ci, szkoło, strzec wiernie twego honoru, a dalszą nauką i pracą rozsławiać twoje imię. Uroczyście przyrzekamy pogłębiać zdobytą wiedzę, pracować nad kształtowaniem swojej osobowości, wzorowym zachowaniem sławić dobre imię naszej szkoły. Uczniowie klas szóstych: Ślubujemy! Konferansjer I: Po ślubowaniu! Poczet sztandarowy klas piątych wystąp! Sztandar szkoły przekazać! Poczet sztandarowy uczniów klas szóstych przekazuje sztandar piątoklasistom. Konferansjer I: Sztandar szkoły wyprowadzić! Spocznij! Konferansjer II: Proszę teraz o zabranie głosu koleżankę, która w imieniu uczniów klas szóstych pożegna szkołę podstawową. Uczennica: Szanowni zebrani Kiedy po raz pierwszy, zaciekawieni, ale i pełni obaw, przekroczyliśmy szkolne progi, rozpoczęliśmy nowy etap naszego życia. Weszliśmy na drogę prowadzącą do wiedzy i coraz większej samodzielności. Z trudem rozstawaliśmy się z rodzicami, ale bardzo szybko okazało się, że chodzenie do szkoły ma swoje dobre strony.To tutaj rodziły się pierwsze przyjaźnie i sympatie, można było wesoło się bawić w grupie koleżanek i kolegów. Poznawaliśmy tajniki wiedzy, rzeczy ciekawe, zupełnie dla nas nowe.Uczyliśmy się pracować w zespole, szanować poglądy i przekonania innych. Szkoła wpływała na nasze myśli, charaktery, uczucia, toteż każdy z nas jej cząstkę zabiera ze sobą na całe życie. W chwilach radosnych i smutnych byli z nami nauczyciele.Dziękujemy Wam za wyrozumiałość, za trud, za dar bezcenny – wiedzę. Żal nam się rozstawać z naszą szkołą i na pewno nieraz będziemy powracać pamięcią do chwil spędzonych w podstawówce, gdyż „tak jak tutaj nigdy potem ci nie będzie, choćbyś zjeździł za przygodą cały świat. Jeśli nawet wszystko poznasz i zdobędziesz, nie zapomnisz tego smaku szkolnych lat”. Dziękuję za uwagę. Chór szkolny śpiewa piosenkę „Koniec kolego”. Recytator V: Nie wierzyłem Stając nad brzegiem rzeki, Która była szeroka i rwista, Że przejdę ten most, Spleciony z cienkiej, kruchej trzciny Powiązanej łykiem. Szedłem lekko jak motyl I ciężko jak słoń, Szedłem pewnie jak tancerz I chwiejnie jak ślepiec. Nie wierzyłem, że przejdę ten most, I gdy stoję już na drugim brzegu, Nie wierzę, że przeszedłem. Konferansjer I: Za to, że „przeszliśmy ten most”, dziękujemy dzisiaj swoim wychowawcom i nauczycielom. Tylko dzięki Waszemu wysiłkowi i poświęceniu udało nam się – mówiąc słowami poety Leopolda Staffa – pokonać „most spleciony z cienkiej, kruchej trzciny” i zdobyć następny brzeg. Dedykujemy Wam utwór muzyczny, wiersz oraz kilka cennych myśli, które nam wpajaliście. Uczennica kl. VI śpiewa piosenkę „Przepraszamy was za wszystko”.
Recytator VI: Nadzieja bywa, jeżeli ktoś wierzy, Że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem, I że wzrok, dotyk, ani słuch nie kłamie. A wszystkie rzeczy, które tutaj znałem, Są niby ogród, kiedy stoisz w bramie. Recytator VII: Wejść tam nie można. Ale jest na pewno. Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli, Jeszcze kwiat nowy i gwiazdę niejedną W ogrodzie świata byśmy zobaczyli. Recytator VIII: Niektórzy mówią, że nas oko łudzi I że nic nie ma, tylko się wydaje, Ale ci właśnie nie mają nadziei. Myślą, że kiedy człowiek się odwróci, Cały świat za nim zaraz być przestaje, Jakby porwały go ręce złodziei. Uczennica gra na skrzypcach „Arię na strunę G” J. S. Bacha Recytator IX: Trzeba mieć wytrwałość i wiarę w siebie. Trzeba wierzyć, że człowiek jest do czegoś zdolny i osiągnąć to, co się zamierzyło. Recytator X: Każde doświadczenie czegoś uczy. Kiedy przestajesz się uczyć, przestajesz żyć w pełnym tego słowa znaczeniu. Recytator XI: Sens życia polega na tym, aby cieszyć się z niego i czynić go piękniejszym dla każdej ludzkiej istoty. Recytator XII: Rozsiewaj swój uśmiech, by zajaśniał radością wokół ciebie Rozsiewaj swoje siły, aby stawić czoło trudnościom życiowym. Rozsiewaj swą odwagę, aby dodać jej innym. Recytator XIII: Uśmiech bogaci obdarzoego nie zubożając dającego. Nie trwa dłużej niż chwila, ale jego wspomnienie zostaje na długo. Uśmiech podnosi na duchu zmęczonych, leczy ze smutku. Recytator XIV: Nikt nie jest tak bogaty, by mógł nim gardzić, ani tak biedny, by nie mógł nim obdarzać. Recytator XV: Gdy więc napotkasz kogoś o twarzy ponurej, obdarz go hojnie uśmiechem: któż bowiem bardziej go potrzebuje niż ten, co nie potrafi dawać? Zespół wokalny śpiewa piosenkę „Tak jak w szkole”. Recytator XVI: A nauka bywa ciekawsza od bajek, trzeba tylko słuchać i uważnie patrzeć. Gdy wiedzy przybywa, to życie się staje o ilez piękniejsze, ciekawsze, bogatsze. Konferansjer I: To prawda. Ale miło jest również, jeśli nasza praca,wysiłek i ambicja zostaną zauważone i uhonorowane nagrodą. Za chwilę przejdziemy do bardzo przyjemnego punktu naszej uroczystości. Prosimy panią dyrektor o wręczenie najlepszym uczniom świadectw z wyróżnieniem i nagród książkowych. Wystąpienie pani dyrektor. Rozdanie świadectw i nagród. Konferansjer II: Dzisiejsza uroczystość dobiega końca. Życzymy wszystkim wspaniałego wypoczynku, wielu słonecznych dni oraz przeżycia ciekawych przygód i spotkań z niezwykłymi ludźmi. Recytator XVII: Jutro popłyniemy daleko, jeszcze dalej niż te obłoki, pokłonimy się nowym brzegom, odkryjemy nowe zatoki; Recytator XVIII: nowe ryby znajdziemy w jeziorach, nowe gwiazdy złowimy w niebie, popłyniemy daleko, daleko, jak najdalej, jak najdalej przed siebie. Recytator XIX: Starym borom nowe damy imię, nowe ptaki znajdziemy i wody, posłuchamy, jak bije olbrzymie, zielone serce przyrody. Chór śpiewa „Pożegnalne tango”. Halina Andrzejewska nauczycielka Szkoły Podstawowej nr 1 w Ciechocinku
Dziękuję |